-
پاورپوینت معماری مسجد منارجنبان
-
مدلی برای خلق ارزش و تخصیص ارزش از طریق شراکت‌های استراتژیک درموسسات خدمات مالی (در صنعت بیمه و بانک)
-
پاورپوینت معماری بیمارستان کودکان نیمورز
-
پاورپوینت معماری مسجد شاهزاده محمد
-
بررسی و مقایسه محتوای اطلاعاتی کیفیت سود طی مراحل چرخه عمر شرکتها
-
پاورپوینت معماری مسجد جامع قاین
-
بررسی رابطه اجزای صورت سود و زیان با بازده سهام در شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران
-
پاورپوینت زمان جدا کردن اتاق کودکان از والدین
-
پاورپوینت معماری بیمارستان رسول اکرم و بیمارستان بارسلونا
-
- شناسه محصول : 1378
- موضوع : معماری
- فرمت اصلی فایل : pptx
- تعداد صفحات : 41
- حجم فایل: : 10.42
دانلود پاورپوینت معماری آرامگاه های مشاهیر ایران
در این مطلب لیست پاورپوینت های معماری آرامگاه
را در اختیار شما قرار داده ایم و می توانید برای دریافت هر کدام از این
پاورپوینت ها روی عنوان آن کلیک کنید تا صفحه توضیجات کامل آن پاورپوینت
برای شما نمایش داده شود و سپس آن را دریافت کنید.
آرامگاه باباطاهر در شهر همدان در مرکز
میدانی مستطیل شکل، زیبا، سرسبز، با گنبدی فیروزه‌ای منشوری شکل، بر
قاعده‌ای هشت ضلعی بر بالای تپه‌ای کم ارتفاع قرار گرفته‌است. سقف آرامگاه
کاشی کاری معرق میباشد. برج آرامگاه بر قاعده‌ای هشت ضلعی واقع شده که
ارتفاع آن از سطح فوقانی تپه ۲۰/۳۵ متر و از کف خیابان ۲۵/۳۰ متر میباشد.
ستونهای هشت‌گانه برج، قطعه سنگ مزار، کف
و پله‌های آرامگاه از سنگ گرانیت حجاری شده‌است و بنای اصلی نیز به
ابعاد۱۰ × ۱۰ متر با مجموعه‌ای از منشورها پوشیده شده و دارای مدخل‌های
ورودی و منفذهای نور است.
تاریخچه آرامگاه بابا طاهر
آرامگاه بابا طاهر بر فراز تپه‌ای در شمال
باختری همدان قرار دارد. این بنا در طول قرون مختلف شاهد تخریب و
بازسازی‌های متعدد بوده‌است. قدمت مقبره اصلی بابا طاهر به دوره سلجوقیان
می‌رسد و در قرن ششم هجری یک برج هشت ضلعی آجری بر روی قبر بابا طاهر ساخته
شد که بعدها بر اثر مرور زمان ویران شد.
در زمان پهلوی اول از طرف شهرداری همدان
بنای جدیدی به جای بنای قدیمی ساخته شد که مصالح آن بیشتر آجر بود. در
جریان همین بازسازی، لوح کاشی مربوط به قرن هفتم هجری، که هم‌اکنون در موزه
ایران باستان نگهداری میشود، به دست آمد. بر روی این کاشی فیروزه‌ای رنگ،
آیات قرآن مجید به خط کوفی برجسته نوشته شده‌است.
احداث بنای جدید در سال ۱۳۴۴ خورشیدی با
همت انجمن آثار ملی و شهرداری همدان و توسط مهندس محسن فروغی انجام
شده‌است. این بنای تاریخی طی شمار ۱۷۸۰ در تاریخ ۲۱ اردیبهشت ۱۳۷۶ به ثبت
آثار تاریخی و ملی ایران رسیده‌است. در اطراف بنای جدید فضای سبز وسیعی
احداث شده‌است.
آرامگاه بوعلی سینا بنای یادبود ابن سینا
فیلسوف، دانشمند و طبیب ایرانی است که در میدان بوعلی سینا در مرکز شهر
همدان واقع شده‌است و این اثر در تاریخ ۲۱ اردیبهشت ۱۳۷۶ با شمارهٔ ثبت
۱۸۶۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.
معماری آرامگاه ابوعلی سینا
بنای آرامگاه ابوعلی سینا به دو سبک ایران
باستان و ایران بعد از اسلام ساخته شده است. المان هایی که در ساخت این
آرامگاه به کار گرفته شده است الهام از برج گنبد قابوس، باغچه هایی که در
محوطه ی این آرامگاه ساخته شده اند نیز نمونه ای از باغ های ایرانی هستند و
آب نمای آن هم متاثر از حوض خانه های سنتی هستند. معماری آرامگاه ابوعلی
سینا در همدان مهندس سیهون بوده که در ساخت وی می توانیم نشانه هایی از عصر
ابن سینا و تکامل فن آوری های جدید را مشاهده کنیم.
در قسمت زیرین، نمایی از بناهای مصر،
ایران و یونان قدیم را نشان داده و در قسمت بالایی روش معماری گنبد قابوس
را نشان داده است. یکی از تفاوت‌های ظاهری آرامگاه ابن سینا با گنبد قابوس
تعداد ستون هایی است که در دو بنا دیده می شود؛ گنبد قابوس ده ستون و
آرامگاه ابن سینا دوازده ستون دارد که البته آن هم دلیل خاص خود را دارد.
دوازده ستون آرامگاه نشانگر ۱۲ دانشی هستند که ابن سینا بر آن ها مسلط بوده
است. تفاوت دوم در فاصله بین ستون ها مشهود است؛ حد فاصل ستون ها در
بنای آرامگاه ابن سینا باز هستند؛ اما این فاصله در گنبد قابوس کاملا
پوشیده و بسته دیده می شود. از نظر ابعاد نیز این دو بنا با هم تفاوت دارند
و آرامگاه ابو علی سینا تقریبا نصف ابعاد گنبد قابوس است.
حافظیه یا آرامگاه حافظ (گشایش: ۸۵۶ ه.ق –
۱۴۵۲ م)، محل خاکسپاری حافظ شیرازی در شیراز است. این بنا به فرمان رضاشاه
به علی‌اصغر حکمت، وزیر آموزش و پرورش وقت و برپایهٔ طرحی از آندره گُدار
طراحی و بازسازی شد. مجری آن، علی ریاضی، رئیس اداره آموزش و پرورش فارس، و
سرپرستش علی سامی بودند.
حافظیه بارها از سوی حاکمان تیموری، صفوی،
افشار و زند بازسازی و مرمت شد. سرانجام در سال ۱۳۱۴ ش/۱۹۳۵ م، آخرین
اقدام مهم و شایسته توسط وزارت آموزش و پرورش فارس به ابتکار علی‌اصغر
حکمت، وزیر آموزش و پرورش صورت گرفت و ساخت یک بنای جدید ترتیب داده شد.
آندره گُدار باستان‌شناس فرانسوی، مدیر کل باستان‌شناسی کشور، طرح و
نقشه‌ای مناسب را طراحی کرد.
اجرای این پروژه به علی ریاضی، رئیس اداره
آموزش و پرورش فارس، واگذار شد و علی سامی سرپرستی آن را برعهده گرفت. در
این طرح، به سبک همان طرح گذشته، حافظیه به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد و
ایوانی به طول ۵۶ و عرض ۷ متر و با ۲۰ ستون سنگی به ارتفاع ۵ متر، آن دو
باغ را از یکدیگر جدا می‌کند. اجرای کامل این طرح تا سال ۱۳۱۷ ش. به درازا
انجامید.
معماری آرامگاه حافظ
در اغلب گزارشها، از آرامگاه حافظ اغلب به
عنوان پاویون25 نام برده میشود. یک مفهوم اصلی پاویون، در یک محدوده از
ساختمانهای متقارن سبک کلاسیک دیده میشود که در آن یک بلوک مرکزی وجود دارد
و جناحها ممکن است به یک پاویون منتهی شوند که در برخی سبکها به منظور
تأکید بر خاتمه کمپوزیسیون مهم قلمداد شده اند؛ درست مانند نقطه در انتهای
یک جمله کامل. اتاقکهای دروازه به سبک فرانسوی در قالب چنین پاویونهایی از
یک قرن قبل از آن یعنی از قرن شانزدهم میلادی، ساخته میشدند.26 معنایی دیگر
برای پاویون میتواند به آلاچیق27، یا کلاهفرنگی یا طارَم سازهای چوبی یا
فلزی تعبیر شود.
حرم امام رضا یا حرم رضوی مدفن
علی بن موسی الرضا، امام هشتم شیعیان امامی است. این مکان که در مرکز شهر
مشهد در خراسان رضوی، ایران واقع است، نزد شیعیان امامی به‌عنوان «حرم» و
مکانی مقدس گرامی داشته میشود.
حرم امام رضا مجموعه‌ای
است با کانونِ آرامگاهِ علی بن موسی الرضا که دیگر مسجدها، آرامگاه‌ها،
رواق‌ها، صحن‌ها، کتابخانه‌ها و موزه‌ها را دربر میگیرد. مسجد بالاسر و
مسجد گوهرشاد نیز از مهمترین بناهای پیوسته به آن هستند.
معماری گنبد حرم
گنبد حرم دو پوسته‌ای است. پوستهٔ درونی
(آهیانه) که از درون حرم دیده میشود، قدیمی‌ترین پوسته است و به‌روایتی
پیش از خاکسپاری امام رضا موجود بوده و در اواخر سدهٔ نهم بر روی آن پوستهٔ
بیرونی (خود) که گنبد طلایی کنونی است را ساختند. ارتفاع آن تا زیر نقطهٔ
مرکزی حدود ۱۹ متر و تا بالای طوق گنبد ۳۱ متر است.
گنبد دارای دو پوشش است که در بالای ضریح
قرار دارند: پوشش اول گنبد، گنبدخانهٔ حرم است که از طاقی تاژ و مقرنس‌کاری
شده تشکیل شده و به آن قبّه می‌گویند و پوشش دوم بر فراز آن است که به آن
گنبد گفته میشود. اختلاف این دو پوشش، فضایی خالی به ارتفاع ۱۳ متر است.
سنگینی گنبد بر دیوارهای تالار است که ضخامت آن حدود ۲٫۹ متر است. ارتفاع
قبه از کف حرم ۱۸٫۸۰ متر و تا انتهای گنبد (راس گنبد) حدود ۳۱٫۲۰ متر است.
محیط دور گنبد از سطح خارجی آن ۴۲٫۱۰ متر و ارتفاع آن تا نیزه گنبد برابر
۱۶٫۴۰ متر و ارتفاع سر طوق گنبد ۳٫۵ متر است. از ابتدای گنبد تا شروع
انحنای گنبد ۴٫۷۹ متر است.
آرامگاه داریوش یکم گوری صخره‌ای در کوه
حاجی‌آباد نقش رستم است که در بلندای ۲۶ متری از تراز زمین جای گرفته‌است و
سنگ‌نبشته‌ای در آن جای دارد که نشان می‌دهد مقبره از آن داریوش یکم است.
داریوش بزرگ در اکتبر ۴۸۶ پیش از میلاد درگذشت و در این آرامگاه که در دل
کوهی سنگی تراشیده بود، جای گرفت. وی در سال ۵۲۲ پیش از میلاد به تخت نشست و
پس از ۳۶ سال پادشاهی، به مرگ طبیعی درگذشت.
گویا داریوش ساخت آرامگاه خود را هم‌زمان
با ساخت کاخ آپادانای شوش و تخت جمشید در سال ۵۱۹ پیش از میلاد آغاز کرده و
ساخت آن روزگاری پیش از مرگش پایان یافته‌بود. با رویکرد به اینکه گذشت
سده‌ها، بیش از ۵ متر خاک در پای صخره انباشته‌است، در گذشته این آرامگاه
بلندتر و پرهیبت‌تر از امروزه بوده و بلندای آن به ۳۸ متر می‌رسیده‌است.
پیکره و گسترهٔ نمای بیرونی آرامگاه و ویژگیهای درونی آن، سراسر نوآوری
است.
نمای بیرونی آرامگاه که در صخره‌ای به
بلندای ۶۰ متر کنده شده، همانند چلیپایی است با بلندای ۲۲ متر که پهنای هر
یک از بازوان آن، ۱۰٫۹۰ متر است.[۷] در بخش بالایی آرامگاه، داریوش بر
اورنگی که مردم سرزمین‌های گوناگون بر دوش دارند، ایستاده و نماد فروهر بر
فراز او و آتشدان شاهی در برابرش کنده‌کاری شده‌اند. درون آرامگاه ۹ گور
وجود دارد که نشان می‌دهد افزون بر داریوش، نزدیکان وی نیز در آنجا
آرمیده‌اند. بخش بیرونی آرامگاه دارای دو سنگ‌نبشته به زبان‌های فارسی
باستان، عیلامی و اکدی است که آوا و گفتاری مانند وصیت‌نامه و اندرزنامه
دارد.
معماری آرامگاه داریوش
پیکره و گسترهٔ نمای بیرونی آرامگاه و
ویژگیهای درونی آن، سراسر نوآوری است. و هیچ نمونهٔ همانندی برای آن در
خاور نزدیک، مصر و یونان پیدا نشده‌است. تنها چند گور صخره‌ای در شمال غربی
ایران و کردستان عراق یافت شده‌است که مدت‌ها به عنوان گور مادی و الگوی
کار داریوش پنداشته می‌شد اما اینک روشن شده‌است که این آرامگاه‌ها خود،
برگرفته از آرامگاه داریوش است. داریوش و جانشینانش آرامگاه‌های در سنگ
کنده‌شده فراهم می‌آوردند. پس از آنها، در دوره‌های آینده این روش کمابیش
به صورت‌های گوناگون رواج پیدا کرد و تا زمان آل بویه (سدهٔ دهم میلادی)
ادامه یافت، چنان‌که آرامگاه‌های پادشاهان آل بویه در کوه‌های اطراف ری،
نزدیک تهران، هم از این دست آرامگاه‌های در سنگ درآورده شده‌اند.
کوروش بزرگ پادشاه دوم هخامنشی ملقب به
کوروش کبیر است، که آرامگاه وی بنایی بی‌پیرایه ولی با معماری منحصربه‌فرد،
در فاصله حدود یک کیلومتری جنوب غربی کاخ‌های پاسارگاد است، وقتی از جاده
به خرابه های پاسارگاد نزدیک می شویم، اولین اثر مهمی که از شهر و پایتخت
قدیم پادشاهان هخامنشی جلب توجه می کند آرامگاه کوروش است.
این آرامگاه در مغرب دهکده ی سلیمان واقع
شده که سقف آن به صورت شیروانی یا بام دو پشته ای به وسیله سنگهای تراشیده
شده چهار گوش پوشیده شده است.و از سنگهای آهکی سفیدی که به زردی متمایل
است و احتمالاً از معدن سیوند تأمین شده‌است، بنا شده‌است. ساختمان آرامگاه
دو هزار و پانصد سال در برابر عوامل مخرب طبیعی و غیرطبیعی پایداری
کرده‌است و هنوز در دشت پاسارگاد پابرجاست.
این مقبره ، اطاق کوچکی است که بر قاعده
اش شش طبقه سنگی قرار دارد و هر طبقه از طبقه زیرین کوچک تر ساخته شده است.
به طوری که پله ها با اندازه های مختلف این قبر را در برگرفته اند. مساحت
کل بنا، 156 متر مربع (12×13متر) می باشد.طبقه اول این مقبره که بلند تر از
سایر طبقه ها است، 70/1 متر ارتفاع داشته و طبقه دوم و سوم هر یک 3/1 متر و
سه طبقه دیگر هر کدام 55 سانتیمتر بلندی دارند.
عرض سکوهای اطراف مقبره حدود نیم متر را
نشان می دهد. روی هم رفته این مقبره از سطح زمین تا کف اطاق آرامگاه 35/5
متر بلندی داشته و اگر بخواهیم ارتفاع کل مقبره را مشخص بکنیم حدود 11 متر
می باشد.
زمان آغاز ساخت بناهای تخت جمشید به سال
۵۱۸ پیش از میلاد یعنی در حدود بیش از ۲۵۰۰ سال پیش باز می‌گردد. داریوش
اول که سومین پادشاه هخامنشیان بود، دستور به ساخت کاخی عظیم در کوه‌های
اطراف مرودشت داد؛ اما مراحل ساخت عمارت‌ها و مجسمه‌های تخت جمشید زمان
زیادی به طول انجامید و در دوره پادشاهان بعدی نیز ادامه داشت.
هرکدام از کاخ‌های موجود در محوطه تخت
جمشید در زمان یکی از پادشاهان هخامنشی ساخته شده است. شکوه و زیبایی
بناهای تخت جمشید امروزه نیز باعث شگفتی طراحان و مهندسان میشود؛ تا جایی
که ساخت چنین مجموعه‌ای عظیم را در زمان حال حاضر و با وجود امکانات گسترده
ساده نمی دانند. با توجه به کتیبه‌های باقی مانده از هخامنشیان در
مکان‌های مختلف، هدف داریوش از ساخت این بنا را میتوان به جا گذاشتن نمادی
از ایران باستان مترقی دانست.
برای برپا کردن کاخ‌ها و عمارت‌ها، تا
چندین سال کارگران مشغول به کندن کوه‌ها و هموار سازی سطوح کوهپایه‌ای
بودند. اصلی‌ترین ماده در ساخت بنای کاخ‌ها سنگ بود که از انواع آنها با
مقاومت‌های مختلف استفاده می‌شد. تراشیدن سنگ‌ها و صیقلی کردن آنها در
قطعات بزرگ و حمل آنها به ارتفاع از جالب توجه‌ترین بخش‌های ساخت کاخ‌ها
است که توجه مهندسان، معماران و طراحان امروزی را جلب می‌کند.
هرودوت، نخستین تاریخ نگار یونانی در قرن
چهارم پیش از میلاد، کسی بود که اولین لیست عجایب هفتگانه را منتشر کرد.
این لیست هفتگانه بر اساس کتاب راهنمای معروفی که مکان های دیدنی یونانی را
معرفی می کرد، ایجاد شد و تنها شامل سازه های اطراف ناحیه مدیترانه می
شود. پس تعجبی ندارد که با نگاه به این لیست هفت عددی، چیزی جز بناهای
معروف منطقه یونان و روم باستانی نبینیم و خبری از سازه های باشکوه
امپراتوری هخامنشی یا تمدن های کهن تر ایرانی نباشد.
تاریخچه آرامگاه هالیکارناسوس
تاریخ شناسان جدید معتقدند که دو سال زمان
برای تزئین و ساخت چنین مقبره باشکوهی کافی نبوده است و دو حالت را برای
مقبره ماسولوس در نظر می گیرند. یا ساخت مقبره پیش از مرگ ماسولوس آغاز شده
و در نهایت به دست آرتمیس پایان یافته و یا آرتمیس ساخت آن را آغاز و
ادامه ساختش را دیگر فرمانروایان به عهده گرفتند. مقبره هالیکارناسوس شباهت
بسیاری به یک معبد دارد. البته شاید بتوان گفت تنها تفاوتش با یک معبد
دیوارهای بیرونی آن بوده که کمی بلندتر است.
از آن که چه زمانی و چگونه مقبره
هالیکارناسوس از میان رفت اطلاع دقیقی در دست نیست. استاتیوس، پژوهشگر
یونانی در قرن دوازدهم میلادی در تفسیر ایلیاد می نویسد: مقبره
هالیکارناسوس به راستی از عجایب بود و هست!
یکی از مورخین از چنین اظهار نظری، این
گونه برداشت می کند که ساختمان آرامگاه هالیکارناسوس احتمالا بر اثر زلزله
از بین رفته و زمان تخریب آن بین قرن دوازدهم تا قرن چهاردهم بوده است. چرا
که در قرن چهاردهم جنگجویان جنگ صلیبی از اورشلیم وارد این منطقه شدند و
از وجود بقایای آرامگاه هالیکارناسوس خبر دادند. گرچه مورخ دیگری به نام
لوترل ( Luttrell ) در یادداشت های خود می گوید زمان تخریب به سال ها قبل
بر می گردد، چرا که یونانی های مقیم هالیکارناسوس و تُرک های محلی هیچ یک
در این زمان از نام این بقایای باستانی و غول آسا خبر نداشتند.
در ایران باستان، برای راهنمایی مسافران
در کنار راه‌ها و جاده‌ها، ساختمانهای برج‌مانندی می‌ساختند که به آنها
میل یا منار می‌گفتند. میل یا منار در لغت به معنای محل نور و جای آتش است.
این برج‌ها که علاوه بر کنار مسیرها در شهرها هم به منظور نشان دادن مکان
اصلی بافت شهری ساخته می‌شده‌اند، معمولا بنایی مستقل با تزیینات بسیار
ساده بودند.
کارکرد این برج‌ها به این شکل بوده است که
در قسمت تاج آنها آتش روشن می‌کردند تا در شب‌های تاریک یا روزهای مه
گرفته، راه و مقصد تشخیص داده شود. البته کارکردهای دیگری نیز برای این
برج‌ها نقل شده است. برای پیام‌رسانی به مناطق دورتر با استفاده از پرتوهای
نور از آتش موجود در این برج‌ها استفاده می‌کردند.
معماری برج گنبد قابوس
این بنای شکوهمند بر روی تپه ای ساخته شده
است که نزدیک 15متر از زمین اطراف آن بلندی دارد و ساختمان آن از سه بخش
پی، بدنه و گنبد تشکیل شده که روی هم رفته 55 متر ارتفاع دارند.گنبد قابوس
حاوی دو بخش پی یا پای بست بنا و بدنه و گنبد مخروطی میباشد. بدنه گرد
بیرونی گنبد کاووس دارای ۱۰ ترک است این ترک ها که در سمت های آن و به
فاصله های برابر از یکدیگر قرار دارند، از پای بست بنا شروع و تا زیر سقف
گنبدی امتداد می یابد و بین این ترک ها با کوهه ای آجری پر شده است. بالای
این ترک ها (به جز در ورودی) به میزان ۱٫۳۴ متر از یکدیگر فاصله دارند.
قطر درونی گنبد به بلندای ۹ متر و ۷۰
سانتیمتر و قطر آن از کف ترک ها به بلندای ۱۴ متر و ۶۶ سانتیمتر و بلندای
قطر آن از بالای ترک ها یا به گفته ای قطر پای بست آن ۱۷ متر و ۶ سانتیمتر
است. گنبد برج قابوس به صورت تک پوششی است. بناهای این منطقه آب و هوایی از
جمله برج قابوس دارای سقف شیب دار است تا ریزش های جوی در روی سقف آن ها
باقی نماند و همچنین شیب تند این گنبد مخروطی سبب می شود تا پرنده ها
نتوانند بر روی آن بنشینند. و مانع از صدمه زدن آن ها می شود.
جلال‌الدین شاه شجاع ملقب به ابوالفوارس
از سلاطین آل مظفر و مشهورترین فرد این خاندان است. پدرش، امیر مبارزالدین
محمد مظفر، پایه‌گذار سلسله‌ی آل مظفر است و مادرش ترکان مخدوم‌شاه، دختر
شاه جهان قراختایی از سلاطین قراختای کرمان است. قراختاییان از سلسله‌های
ملوک‌الطوایفی ایران هستند که حدود ۸۳ سال بر کرمان حکومت کردند، شاه شجاع
در فتح شیراز در زمان پدرش که منجر به برافتادن سلاطین آل اینجو شد، نقشی
عمده داشت.
شاه شجاع پس از فروگرفتن پدر، به پادشاهی
رسید. شاه شجاع با اینکه در دوران کودکی به دلیل مقارن شدن کودکی‌اش با
دوره‌ی پایه‌گذاری سلطنت آل مظفر موفق به تحصیلات پیوسته‌ی علمی نشده بود،
در ادب و هنر نیز شایستگی‌هایی از خود نشان می‌داد. او خطی نیکو داشت و
نوشته‌هایش دارای نثری روان، زیبا و پرظرافت بودند. شاه شجاع خود شعر
می‌سرود و همین ذوق ادبیش باعث شده بود تا در دوران حکومتش، دربار وی، محفل
انس شعرا باشد.
تاریخچه آرامگاه شاه شجاع
در زمان کریم‌خان زند (۱۱۹۲ هجری قمری) و
به دستور وی، سنگ مرغوبی تراشیدند و روی قبر شاه شجاع نصب کردند و با خط
نستعلیق، نام و القاب شاه شجاع، سال وفاتش و سال نصب سنگ را روی آن
نگاشتند:
هوالحی الذی لا یموت. هذا مدفن السلطان
العادل الباذل المرحوم المغفور شاه شجاع المظفری و وفاته فی سنه ست و
ثمانین و سبعمائه من الهجریه کما قال العارف السالک شمس الدین محمد حافظ
علیه الرحمه حیف از شاه شجاع و تجدید مزاره فی شهر ربیع الثانی ۱۱۹۲
